Η γυάλινη πεταλούδα

 

Μετά από ένα καυτό καλοκαίρι στον Ευρωπαϊκό Νότο, θέλησα να μεταφερθώ στον δροσερό Βορρά. Το γνώριμο πλέον δίδυμο Κέρνερ και Βέρνερ στην Κοπεγχάγη (σε λίγο θα μπορώ να ταξιδέψω στις Σκανδιναβικές πρωτεύουσες δίχως χάρτη). Μια βόλτα στην οδό Κλοστερστρέδε με τους γνώριμους πια ενοίκους της. Το μωρό της Ρόζμαρι και ο Τσάκι. Ένα κέντρο υποστήριξης εφήβων και ο θάνατος παραμονεύει. Μια πολιτεία κάτω από την γέφυρα που σε τρομάζει την ώρα που τραγουδάς το παλιό άσμα “I’m blue, Da ba dee da ba di”. Τα συντριβάνια της πόλης που διόλου μοιάζουν με την Fontana di Trevi, τα οποία δεν εκπληρώνουν ευχές, αλλά πλαισιώνουν το σκηνικό δολοφονιών, παρέα με έναν Ρομπέν των δασών. 

Μια γραφή που εξελίσσεται και γίνεται πιο «θεατρική», πιο νοσταλγική. Καλύτερο από το προηγούμενο της ίδιας που διάβασα (σ.σ. «Η ένοικος»).