Ξεκινά και σου αφήνει μια αίσθηση από The glass house και από Εβόρα ταυτόχρονα, ενώ το κυνήγι μαγισσών και το κάψιμο στην πυρά σαν την Ζαν Ντ´ Αρκ καλά κρατεί. Μεταφερόμαστε σε απόκρημνα μέρη και η ιστορία εξελίσσεται σαν το Le chalet.
Μικρά κεφαλαία που κρατούν την ένταση, ενώ γνωρίζουμε καλύτερα την κεντρική ηρωίδα με περιγραφές από το παρελθόν της. Η εξέλιξη στην γραφή είναι εμφανής και το βιβλίο κλείνει με ανατροπές.
Υγ: Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως τα Ισλανδικά τοπωνύμια δεν θα καταφέρω να τα διαβάσω χωρίς να μπερδέψω την γλώσσα μου. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου