Ιστορία που ρέει, λόγος απλός που δεν κουράζει, ο συγγραφέας αγγίζει ένα ιδιαίτερο θέμα που προφανώς μελέτησε και μπορώ να πω πως συμπάθησα την Άμυ & δημιούργησε ένα story πρωτότυπο με συναίσθημα & μελαγχολική διάθεση, ένα βιβλίο με αντιθέσεις, αλλά...
στα δυο πρώτα κεφαλαια ένιωθα πως ήμουν στο μικρό σπίτι στο λιβάδι.... με δυο αδελφούλες να πέφτουν πολύ συχνά για ύπνο.... Ένας πατέρας που είναι μοναχοπαίδι στη σελίδα 31 και στη σελίδα 128 εισβάλλει ως μαινόμενος ταύρος ο αδελφός του, για τον οποίο (αδελφό) στο μεταξύ δεν αναφέρθηκε η γέννησή του, παρά μόνο υπονοήθηκε η ύπαρξή του... Η ένταση που περίμενα δεν την βρήκα παρά στις τελευταίες 50 σελίδες...
Να συγχαρώ όμως τον συγγραφέα για την προσπάθειά του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου