Ζητείται ελπίς

Η παιδική ματιά σε κάνει άλλον άνθρωπο «σκασμός εσύ Αντωνάκη μου». Την ύστατη στιγμή ζητάς κάτι πιο δυνατό να ηρεμήσει την ψυχή σου. Ο φόβος του φαντάρου στο πεδίο της μάχης όταν επικρατεί απόλυτη ηρεμία. 

Οι κοινές αυλές στις γειτονιές της Αθήνας των περασμένων δεκαετιών, με τους ασπρισμένος τενεκέδες και το κόκκινο γεράνι. «Παρ’το στεφάνι μου, παρ’το γεράνι μου. Στη Δραπετσώνα δεν έχουμε πια ζωή»

Ο φόβος που αποζητά να γίνει ελπίδα. 

Ένας λόγος απέριττος ίσως πιο επίκαιρος από ποτέ.